Vind nuttige klantenrecensies en bekijk beoordelingen voor Slayer - God Hates Us All op Amazon.nl. Lees eerlijke, onbevooroordeelde productrecensies van onze gebruikers. A Member Of The. A. Sugar on me. B. Shook up ramen. C. Salt in it. D. For the homies. God Hates Us All is the ninth studio album by American thrash metal band Slayer, released on September 11, 2001 by American Recordings. It was recorded over three months at The Warehouse Studio in Vancouver, and includes the Grammy Award-nominated "Disciple". Slayer in the 80s and early 90s were the icon of thrash/speed metal, along with the likes of Metallica, Megadeth and Anthrax. However, God Hates Us All is not reminiscent of the early Slayer, it continues on the road Slayer have taken since releasing their last "true" thrash album, Seasons in the Abyss. Vay Tiền Nhanh. Sklep Muzyka Ciężkie brzmienia Zagraniczna Oceń produkt jako pierwszy Data premiery: 2006-01-01 Rok nagrania: 1983 Producent: Warner Music Group Oferta QUPIEC : 40,90 zł "Posłuchaj" "Posłuchaj" Płyta 1 1. Darkness Of Christ 2. Disciple 3. God Send Death 4. New Faith 5. Cast Down 6. Threshould 7. Exile 8. Seven Faces 9. Bloodline 10. Deviance 11. War Zone 12. Here Comes The Pain 13. Payback Opis Opis CD-SLAYER GOD HATES US ALL REMASTERED Dane szczegółowe Dane szczegółowe Tytuł: God Hates US All Wykonawca: Slayer Dystrybutor: Warner Music Poland Data premiery: 2006-01-01 Rok nagrania: 1983 Producent: Warner Music Group Nośnik: CD Liczba nośników: 1 Indeks: 67767113 Recenzje Recenzje Dostawa i płatność Dostawa i płatność Prezentowane dane dotyczą zamówień dostarczanych i sprzedawanych przez . Empik Music Empik Music Inne tego wykonawcy W wersji cyfrowej Najczęściej kupowane Inne tego dystrybutora 72% 2 Minutes to Midnight0-10 Sad But True 11-20 Bad Reputation 21-30 Wild Thing 31-40 Satisfaction 41-50 Another Brick in the Wall 51-60 Proud Mary 61-70 Highway to Hell 71-80 2 Minutes to Midnight 81-90 Ace of Spades 91-100 Master of Puppets PIERWSZE WRAŻENIE (EchoBartosz)8 INSTRUMENTARIUM (EchoBartosz)7 BRZMIENIE (EchoBartosz)10 REPEAT MODE (EchoBartosz)6 PIERWSZE WRAŻENIE (piotrek-665)5 INSTRUMENTARIUM (piotrek-665)6 BRZMIENIE (piotrek-665)10 REPEAT MODE (piotrek-665)5 User Ratings (16 Votes) Gdy album taki, jak „Repentless” trafia do tłoczni, już nawet przed przesłuchaniem krążka słuchacze dzielą się na dwa obozy – w każdym z nich jest masa fanów, antyfanów i dezerterów, którzy zmieniają zdanie wraz z każdym rzuconym im na pożarcie internetowym newsem czy muzyczną zajawką. Dziś premiera najnowszego krążka Slayera – po nastrojach w sieci widzimy, że opinie są podzielone. Podczas naszych redakcyjnych rozmów atmosfera jest gorąca i trudno było nam przedstawić wspólne stanowisko. Napisaliśmy więc recenzję ukazującą dwa stanowiska i dwa różne spojrzenia na „Repentless”. Za którą opinią jesteście? A może po cichu uciekniecie z jednego obozu do drugiego? Zapraszamy do dyskusji. Przed Wami Slayer oraz ich „Repentless”!Zacząłem być pewny tego, że ten krążek ujrzy światło dzienne dopiero wtedy, gdy na YouTube wylądował kawałek ‘Repentless’ – szybki, mocny, cholernie dobry. No bo co ja miałem myśleć po miałkim demo ‘Implode’ i równie załamującej wczesnej wersji ‘’When The Stillness Comes’? To przecież było do bólu średnie, nieciekawe i dające pożywkę wszystkim tym, którzy uważali, że bez Hannemana i Lombardo Slayer nie może się udać. Sam, jako wieloletni fan zespołu darłem się jak stare gacie wieszając psy na Kingu, Arayi jak i Bogu ducha winnych Holtowi i Bostaphowi. Cholera… Myliłem Oczywiście, to nie ten sam Slayer. “Repentless” nie może mieć wielu cech poprzedników bo to właśnie zmarły przed dwoma laty Jeff Hanneman odpowiadał w większości za artystyczną stronę zespołu, a na każdym z albumów kawałki Kinga były ze dwa, może trzy. Teraz więc ten, który zawsze na plakatach świecił tatuażami i łysiną musiał napisać 42 minuty muzyki, odwracając przyjęte dotychczas proporcje. Na “Repentless” znajduje się bowiem jeden utwór napisany przez Hannemana. To, co od początku solidnie uderza w uszy to rewelacyjne brzmienie, jakie udało się Slayerowi ukręcić wraz z producentem Terrym Datem. Jest to absolutna rewelacja, dopasowana przy okazji do stylu, w jakim napisany jest każdy utwór. Ostatni raz tak idealnie wyważone brzmienie miałem okazję podziwiać przy okazji “L’Enfant Sauvage” Gojiry, a był to rok co z tymi kompozycjami? Kerry King w jednym z wywiadów powiedział, że to Jeff Hanneman odpowiadał za łagodniejsze i klimatyczne kompozycje Slayera, a on sam zawsze pisał brutalne killery. Przyjrzyjmy się więc utworom autorstwa Kinga – 'Expendable Youth’, 'Skeletons of Society’, 'New Faith’, 'Cult’, 'Exile’, 'Catatonic’ czy 'Hate Worlwide’ charakteryzują w większości prostą budową, mocnymi nisko osadzonymi riffami, ale niekiedy trafiają się też bardziej złożone czy odkrywcze patenty. Hanneman wyznaczał swoimi utworami granice i trendy thrashu, a King z kolei postawił wziąć z tego gatunku wszystko, co najlepsze, ukształtować z tej masy 12 kawałków, skopać tyłki fanom, podlać to wszystko typowo diabelskim sosem i nie wychylać się przed szereg specjalną sposobem oprócz wspomnianego ‘’Repentless’ na album trafiło doskonałe 'Take Control’, które zakładam, że z miejsca stanie się koncertowym klasykiem. Jest to również dobra okazja do tego, by Paul Bostaph bardziej popisał się za perkusją – w przeciwieństwie do 'Repentless’, 'Take Control’ zawiera w sobie klasycznego, dobrze znanego Slayera ze swoim rytmicznym „ciapu-ciapu”, jak i trochę groove’ się na chwilę przy Bostaphie właśnie. Gołym okiem i średnio wprawionym uchem można ocenić, że nie jest to Dave Lombardo – brakuje mu tej finezji, jego gra, choć dobra, nie pozostawia zbytnio miejsca na odkrywanie nowych smaczków, jest – można powiedzieć, taka jak kompozycje Kinga – nieźle, z pewnymi przebłyskami, ale bez rewelacji. Skoro powiedzieliśmy „bez rewelacji” to przejdźmy do kawałka 'Vices’, w którym tempo wyraźnie zwalnia, a riffy rozjeżdżają słuchacza niczym walec. Utwór robi dobre wrażenie… przez kilka pierwszych odsłuchów, potem zaczyna drażnić pewnym brakiem finezji, samo tyczy się kilku innych utworów z krążka. Takie komentarze nie mają na celu podpalania stosu pod Slayerem, bo to wciąż kawał dobrej muzyki, jednak ciężko oprzeć się wrażeniu, że pewna część płyty jest „kwadratowa”, tak samo jak gra Bostapha. Gęste i dobrze skrojone 'Cast The First Stone’ nasuwa skojarzenia z 'New Faith’ pochodzące z „God Hates Us All”. Z drugiej strony 'Chasing Death’ przykuwa uwagę mocarną solówką, a na przykładzie 'Implode’ i jego tempa można byłoby uczyć dykcji początkujące zdaje się być to, że o ile nie ma tu elementów ewidentnie słabych, beznadziejnych, to nierówności jest już sporo. Pokręcone, ale też ciekawe i thrashowe 'You Against You’ kontrastuje wyraźnie z nudnym, napisanym rzekomo przez Hannemana 'Piano Wire’. Zamieszczone już wcześniej na bonusowym wydaniu World Painted Blood 'Atrocity Vendor’ brzmi jak „Show No Mercy” przeniesione w XXI wiek – czyli rewelacyjnie. Z drugiej strony trudno oprzeć się wrażeniu, że chłopaki strzelili sobie w stopę fundując swoim fanom finał albumu taki, jak 'Pride In Prejudice’. O skończonym albumie poinformowała mnie cisza w słuchawkach – ani przez moment nie odnotowałem drgnięcia powieki czy zrobienia groźnej miny do dobrego riffu. sam koniec zostawiłem utwór 'When The Stillness Comes’, który miał być debiutem Kinga w czymś innym niż tradycyjna łupanina. O dziwo, nie wyszło wcale tak źle. Oczywiście, 'Dead Skin Mask’ czy 'Seasons In The Abyss’ łapią ten utwór za kołnierz i spuszczają mu srogi łomot niczym największy chłopak z podwórka najmłodszemu. Mimo to brzmienie wykręcone w amerykańskim Henson Studios doskonale wpasowuje się w powolny, posępny klimat kawałka – każdy dźwięk ma szansę wybrzmieć, a Araya wydziera się jak za starych, dobrych oto dotarliśmy do końca tej niespełna 42-minutowej przygody, na którą czekaliśmy całe 6 lat. Czy było warto? Zdecydowanie album wypadł powyżej oczekiwań, które zostały zapoczątkowane przez chłodne przyjęcie 'Implode’ oraz 'When The Stillness Comes’. Araya zdziera gardło tak, jak umie to robić najlepiej, utwory zawierają w sobie masę dobrych riffów, Bostaph poprawnie bębni, a wśród solówek zdarzają się perełki. Można narzekać na nudę, brak odkrywczości, wyznaczania nowych trendów, ale spójrzmy wstecz na płyty takie, jak „Diabolus In Musica”, „God Hates Us All” czy „Divine Intervention”. Slayer swoje już zrobił, tak samo, jak Metallica, Megadeth, Testament, Exodus, Annihilator i masa innych formacji triumfujących w latach 80. i 90. Ogłaszam więc wszem i wobec, że „Repentless” to bardzo dobry krążek – chwilami nieciekawy i niedoskonały, ale wciąż cieszący uszy każdego fana thrash jednak nie koniec – oddajmy głos Piotrkowi, któremu nowy Slayer spodobał się… nieco „Repentless” zależy przede wszystkim od punktu widzenia jaki obierzemy. W konfrontacji z klasycznymi albumami jak „Reign In Blood”, „South Of Heaven” oraz „Seasons In The Abyss” wypada bardzo słabo. W odniesieniu do poziomu z końca lat 90-tych czy początku XXI w. również nie jest najlepiej. Jednak mając w pamięci wydarzenia z 2013 roku trudno było oczekiwać „Bóg wie czego”.Trzeba mieć nadzieję, iż będzie to moment przejściowy dla kwartetu Araya/King/Holt/Bostaph. Jeżeli panowie postanowią jeszcze raz zawitać do studia i pozwolą dorzucić trzy grosze gitarzyście Exodusa, to mogą jeszcze zachwycić metalowy świat. Jeżeli ponownie za brzmienie odpowie Terry Date, to płyta będzie kręciła się w odtwarzaczach kolejnych pokoleń słuchaczy. Szkoda, że fe-no-me-nal-ne brzmienie na „Repentless” zostało zmarnowane przeciętnymi bowiem należy określić blisko połowę tego materiału. Intro do 'Implode’ czy ewidentnie niedokończony przez Hannemana 'Piano Wire’ nie powinny ujrzeć światła dziennego. Walcowate i klimatyczne kawałki w stylu 'When the Stillness Comes’ Kerry King powinien zostawić komuś innemu i tu nadzieja w Garym Holcie. Dodanie 'Atrocity Vendor’ będącego bonusem do limitowanej wersji „World Painted Blood” również jest bardzo wymowne. Pozostałe utwory sprowadzić można do wybiórczego pochwalenia kilku riffów czy wokalu, ale ogólne wrażenie pozostaje niestety na poziomie dobrego znajdziemy na „Repentless” poza kozackim brzmieniem (Terry Date – dzięki raz jeszcze!)? Z pewnością szybki, ale także bardzo agresywny i poruszający utwór tytułowy (Kto z Was nie zaśpiewał z Arayą „Live Fast/ On high/ Repentless/ Let it ride”?). Pozytywnie wypada też 'Take Control”, który w zwrotce prezentuje optymalne slayerowe tempo i zapadający w pamięci refren. Także ostatnie 2 utwory, które znalazły się na „Repentless” napawają optymizmem na przyszłość. Zarówno „You Against You”, jak i „Pride in Prejudice” to Slayer na godnym legendy thrashu przedłużając… 6 lat czekania by stwierdzić „Slayer kurczę”. Nowa płyta Zabójcy znajdzie miejsce na innej półce niż klasyczne płyty zespoły, ale pozostawia też nadzieję na Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice Od czasu, gdy napisałem ostatnią recenzję "Diabolus In Musica", nie minęły nawet dwa miesiące... Teraz nadeszła jednak chwila, abym subiektywnym słowem obrzucił nowe dzieło morderców - "God Hates Us All". Nadmienić muszę na samym początku, iż czuję pewną niechęć do tego albumu. Kto wie, czy moje odczucia spowodowane są tym, jaką ścieżkę obrali sobie obecnie panowie ze Slayer? Do ukształtowania mojej opinii na pewno przyczynił się fakt odwołania koncertu w katowickim Spodku... Cóż, troski na bok - nowy album thrash metalowej potęgi pojawił się już na półkach sklepowych i... wciąż z nich znika, a wszelakiego rodzaju listy najlepiej sprzedających się płyt nie mają racji bytu, jeśli nie pojawi się na nich wciąż jeszcze świeże dzieło Slayer...Rozpoczyna się co najmniej dziwnie (zaznaczam, że wszystkich określeń pokroju "nietypowo" czy "psychodelicznie" używam tu tylko i wyłącznie pod kątem twórczości tej kapeli; co dziwne i mroczne na "God Hates Us All" może wydawać się słodką i skomercjalizowaną piosenką - hitem jakiejś doomowej, gotyckiej czy balckowej kapeli)... "Darkness Of Christ" to intro mające, jak mniemam, zaznajomić nas z zawartością materiału na płytce. Przyznam, że cel ten został osiągnięty, nie wywiera jednak utwór ów pozytywnego wrażenia. To krzyżówka starego, klimatycznego Slayera (chociażby intro na "Hell Awaits" czy "Raining Blood") z nowoczesnym, przesyconym zbrodnią i przemocą światem XXI wieku. Muzycy zapomnieli, jak robi się krótkie, nadzwyczajnie szybkie i (a może przede wszystkim) potężne wałki. Wszystkie utwory cechują się charakterystycznymi dla thrashu zmianami tempa, ale to nie wystarczy - cechują się one bowiem także zagrywkami typowo nu tone'owymi. Gitary przestrojone dużo niżej (bodajże półtorej tonu w dół), zupełnie jak na "Diabolus In Musica"; wokal brzmiący co najmniej dziwnie (jakiś syntezator? :) ) i perkusja nabijająca zbyt często skoczne(!!!) rytmy... Tak właśnie wygląda nowy na płytkę z innej strony, może ona się naprawdę podobać chociażby ze względu na dziwne zagrywki, które zdradzając częściowe tylko zafascynowanie nowoczesnym graniem... "God Hates Us All" ma nad swym poprzednikiem pewną przewagę - jest on zagrany dużo bardziej w starym stylu i tempie. Brak tu oczywiście "ludzkiego" stroju, którym Slayer posługiwał się praktycznie przez całą twórczość, brak pędzącej na krzyż z ridem polki i wokalu Aray'i, który potrafił przyprawić o gęsią skórkę. Wszystkie te braki nie zostaną już moim zdaniem nadrobione. Niestety, płyta ta umocniła mnie w przekonaniu, że Slayer już nigdy nie zagra tak, jak dawniej. Dlaczego? Jest miejscami naprawdę szybka ("Payback") i oparta na schematach, które kiedyś się sprawdzały, dając mordercom prym w thrashowym światku. Po jej przesłuchaniu każdy powinien zauważyć jednak, że obecne brzmienie i postępowy image to już nie to samo. "God Hates Us All" to album, który dla wielu będzie Slayerowym powrotem do korzeni, odrodzeniem. Dla innych pozostanie tylko udaną próbą połączenia starego i nowego grania w większym stopniu, niż miało to miejsce na "Diabolus In Musica". Znajdą się jeszcze tacy, którzy kompletnie skreślą Slayer z listy swych naj, naj, naj - zespołów. Ja wypadnę gdzieś pomiędzy całym tym tłumem. Moim zdaniem muzycy postarali się stworzyć fanom thrashową ucztę (małą, bo małą, ale zawsze...). Tylko za to i kilka ciekawych, choć nie zawsze trafnie wykorzystanych pomysłów zasłużyli oni na Obecne dokonania Slayer wołają o pomstę do nieba (i nie ma co się tu do końca oszukiwać), starzy wyjadacze thrashu znajdą jednak pocieszenie w najnowszych albumach "Destruction" czy "Kreator". Jeśli z nadzieją wypatrywaliście więc nowego Slayera i nie spełnił on waszych oczekiwań, sięgnijcie po nowe płyty z Niemiec - "The Antichrist", czy "Violent Revolution". Duch wściekłego rzeźnika odradza się na nowo!!!+ Napisz recenzję

slayer god hates us all recenzja